Zeezucht
Hoe ontzettend bevredigend is het wanneer een wens vrijwel meteen met veel aplomb uitkomt vlak voor je neus? Ontzettend zeldzaam ook. En toch, onlangs viel die eer me te beurt. Even een situatieschets: we bevinden ons in Australië. Australië in Pairi Daiza. Voor mijn ogen zit een ettertje van een jaar of tien een pelikaan onophoudelijk te jennen. Een pelikaan die losloopt. Een pelikaan met een hoge tolerantiegrens ook. Waarvoor hulde. Maar dan is het plots genoeg. Met een paar flinke knauwen richting zijn belager maakt de pelikaan een einde aan deze schertsvertoning. Ik ga er niet om liegen: ik zat erop te wachten. Likkebaardend.
De gretigheid waarmee de pelikaan zijn snavel om de papperige arm van zijn infantiele kwelduivel hechtte? Dat is exàct dezelfde gretigheid waarmee ik binnenkort mijn tanden laat zinken in mijn eerste hap van eender wat op restaurant. Ik schrijf dit luttele ogenblikken nadat we te horen hebben gekregen dat vanaf 8 juni de horeca weer open mag. Vandaar mijn bonte taalgebruik waarschijnlijk. Het is puur uit enthousiasme, vergeef me. Ik zit nu al met de boefsweats (jongerenterm die zoveel betekent als ‘zweetdruppels die een duidelijk voorteken vormen van een naderende indigestie’, red.).
En wat is er beter om te bekomen van bovengenoemde boefsweats dan een frisse zeebries? In dit magazine duiken we de kustregionen in. Zo leren we waarom NorthSeaChef Sandrine Auvray van het karaktervolle Armalot by Julia in De Panne geen frietjes serveert. Of waarom Sergio Herman tot in het diepste van z’n ziel beroerd wordt door Ibiza. Of waarom zeewier gestaag zijn status als ‘superfood’ consolideert. Onderweg laten we ons ook even verwennen op het hoogste gastronomische niveau door het seafoodmenu dat René Redzepi serveert in noma. Ach, wat is het leven toch mooi. Zucht. Zeezucht.
[wcm_nonmember][plus_notification][/wcm_nonmember]
[wcm_restrict]
Klik om te starten
[real3dflipbook id="6" lightboxcssclass="online-pdf"]
[/wcm_restrict]
