Wij investeerden honderduizenden euro's om een droom te kunnen realiseren, we stellen veel mensen te werk. Kosten blijven doorlopen. Subsidies worden beloofd maar blijven op zich wachten ( cfr. Ik ben een starter, en die dossiers moeten apart behandeld worden ..... ik weet dat ik niet de enige ben, maar gaan ze wachten tot we kopje onder zijn?! )
Dit is een nachtmerrie voor zovelen. Moeten leven zonder perspectief, willen werken en niet mogen. Ik sliep sedert oktober nog geen enkele nacht door. Heb overal pijn, fysiek en psychisch. Zouden die mensen op de Meir of in de luchthaven daar eens 1 seconde kunnen aan denken?
Om mezelf nuttig te kunnen maken ben ik momenteel via het Rode Kruis, vrijwilliger in een rusthuis dat zeer erg getroffen werd door DE ziekte. Ik help er in de cohorte afdeling. Wat je daar meemaakt kan je niet in woorden vatten. Schrijnende toestanden voor de bejaarde mensen en hun familie. Uitgeput personeel dat boven zijn krachten werkt om alles zo aangenaam mogelijk te maken voor de bewoners.
Als je dan leest dat feestjes blijven doorgaan en mensen vierkant hun voeten vegen aan alles, zakt de moed je in de schoenen. Laat de feestvierders eens meedraaien in een rusthuis of ziekenhuis!
Het ziet er naar uit dat de drie weken deze keer nog langer zal worden dan 3 maand. Lieve medemens denk niet enkel aan jullie zelf! Er zijn zoveel mensen die smeken dat deze hel stopt.
Patricia Van De Weghe