Enkele seizoenen geleden kocht mijn vriend Sven een domein in de Zuiderkempen met daarop een Mongoolse yurt. Bij ons eerste bezoek stookten we een vuurtje naast de visvijver en begroeven we aardappelen en pompoenen onder de assen om ze te garen. Het toilet was niet meer dan een gat in een plank en douchen kon enkel met regenwater. Terwijl we ons ’s avonds overgaven aan ons rudimentair feestmaal smeedden we plannen voor een verre toekomst. “Ooit”, zo fantaseerden we, “leven we van het land. We plukken al onze kruiden in het wild en jagen op ons eigen voedsel.”

Bij mijn laatste visite had het subkempische paradijs plots een sauna, een douche met warm water en een toilet met bril. We roosterden een zesrib op de biogasbarbecue en hielden onze drank koud in de koelkast. De maaltijd had een onmiskenbare upgrade gekregen, maar onze gespreksstof bleef dezelfde. “Ooit leven we van het land. We maken onze eigen wijn en verkopen onze zelfgemaakte confituur.”

Voorlopig blijft dit alles verre toekomstmuziek. Daarom vind je ons in stadstuinen, biologische supermarkten en natuurwijnbars. We doen inspiratie op bij zaken als Hofke van Bazel met hun groene Michelinster, die topgastronomie via de korte keten tot bij het grote publiek brengen, of bij chef Dennis Willems van restaurant Morille met zijn volledig zelfvoorzienende productkeuken. Want ooit zullen we het doen. Dan vertrekken we naar dat stuk grond in de Franse Pyreneeën of die ene berg in Portugal. We leven van een bescheiden bed and breakfast en telen al onze gewassen biodynamisch. Ooit leven we van het land.